EUROPEJSKI NAKAZ ZAPŁATY – WYKONYWANIE

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż stosownie do treści art. 19 Rozporządzenia, europejski nakaz zapłaty, który stał się wykonalny w Państwie członkowskim jego wydania, jest uznawalny i wykonywany w innych państwach członkowskich (za wyjątkiem Królestwa Danii) bez potrzeby stwierdzania jego wykonalności i bez możliwości sprzeciwienia się jego uznaniu.

Europejski nakaz zapłaty staje się wykonalny jeżeli w terminie 30 dni od doręczenia nakazu pozwanemu (przy uwzględnieniu odpowiedniego czasu potrzebnego do wpłynięcia oświadczenia), do sądu wydania nie wpłynie sprzeciw pozwanego. W takim wypadku sąd wydania niezwłocznie stwierdza wykonalność ENZ przy użyciu formularza określonego w załączniku VII (formularz G) i przesyła powodowi wykonalny europejski nakaz zapłaty wraz ze stwierdzeniem jego wykonalności.
Jakiekolwiek postępowania wykonawcze, co do zasady, podlegać będzie prawu Państwa wykonania ENZ, a europejski nakaz zapłaty, który stał się wykonalny jest wykonywany na takich samych warunkach jak wykonalne orzeczenie wydane w Państwie Członkowskim wykonania. Tym samym w prawie polskim do dnia wejścia w życie Ustawy z dnia 5 grudnia 2014 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, aby móc wykonać europejski nakaz zapłaty w Polsce potrzebne było uzyskanie klauzuli wykonalności w oparciu o aktualnie uchylony 11535 k.p.c. W aktualnie obowiązującym stanie prawnym w myśl art. 115314 k.p.c. europejskie nakazy zapłaty wydane przez sądy państw członkowskich Unii Europejskiej, których wykonalność została stwierdzona w tych państwach na podstawie przepisów rozporządzenia nr 1896/2006 stanowią tytuł wykonawczy nadający się bezpośrednio do skierowana na drogę postępowa egzekucyjnego.
Na marginesie należy zauważyć, iż orzeczenia wydane w postępowaniach sądowych wszczętych, dokumenty urzędowe formalnie sporządzone lub zarejestrowane oraz ugody sądowe zatwierdzone lub zawarte po dniu 10 stycznia 2015 r., objęte zakresem zastosowania Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012, są wykonalne w innym państwie członkowskim bez potrzeby stwierdzania ich wykonalności, (jeżeli są wykonalne w państwie członkowskim ich wydania), a strona, która chce powołać się w państwie członkowskim na orzeczenie wydane w innym państwie członkowskim powinna przedstawić sądowi lub organowi, przed którym powołuje się na orzeczenie jego odpis spełniający warunki niezbędne do stwierdzenia jego autentyczności oraz zaświadczenie wydane zgodnie z art. 53 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012. Sąd lub organ, przed którym powołano się na orzeczenie wydane w innym państwie członkowskim, może w razie konieczności wezwać stronę powołującą się na to orzeczenie przedstawienia – zgodnie z art. 57 – tłumaczenia lub transliteracji treści zaświadczenia, o którym mowa powyżej. Jeżeli sąd lub organ nie jest w stanie prowadzić postępowania bez tłumaczenia samego orzeczenia, może wezwać stronę do przedstawienia takiego tłumaczenia zamiast tłumaczenia treści zaświadczenia.